من من
خدایا ازت می خوام خودم رو همونجوری که واقعا هستم نشونم بدی، نه اونجوری که #خیال می کنم...
امان از توهمِ خود خوب پنداری و امان از ناامیدی مطلق... که هر دو سمِ مهلکه برای خوب شدن...
استاد می گه مهم ترین کار ما تو این دنیا خوب شدنه.
نه پزشک شدن، نه معلم شدن، نه استادِ دانشگاه شدن، نه مهم شدن، نه دیده شدن...
آخه هیچکدوم از این مشاغل و اعتبارات دنیایی، حال آدم رو خوب نمی کنن.
اگر هم حال خوبی داشته باشن، به قد و قواره ی همین دنیاست... برای خوبِ ابدی شدن باید بنده ی خوبی بود.
برای اینکه بنده خوبی بشم، باید اول خودمو خوبِ خوب ببینم و بشناسم. همه ی لک و لوک ها رو ببینم و بعد بشینم زار بزنم.
مثل بچه هایی که وقتی تو خاک و گل می افتن، مثل ابر بهار گریه می کنن تا یه بزرگتر به دادشون برسه و بلندشون کنه...
باید دادخواهی کنم و کمک بخوام... اون وقته که خوب شدن شروع می شه...
خدایا قبلِ سفر، حالمو خوب کن، کوله پشتیمو پر کن، من بنده خوبی نبودم اما تو همیشه بزرگترِ خوبی بودی واسم...
همیشه به دادم رسیدی. حالا ازت می خوام تو مهم ترین سفر زندگیم، کوله پشتیمو پر کنی... می دونم کم نمی ذاری..
